رمان‌نویس شاعر
دی اچ لارنس، با نام کامل دیوید هربرت لارنس، متولد 11 سپتامبر 1885 در شهر ایست‌وود انگلستان و درگذشته ۲ مارس ۱۹۳۰ در فرانسه، نویسنده انگلیسی رمان، داستان کوتاه، شعر، نمایشنامه، جستار و کتاب‌هایی درباره سفر است. رمان‌های پسران و عاشقان (1913)، رنگین کمان (1915) و زنان عاشق (1920) او را به یکی از تأثیرگذارترین نویسندگان انگلیسی قرن بیستم تبدیل کردند.
لارنس بیشتر برای رمان‌نویسی شهرت داشت. آثار اولیه خود را در سال 1909 منتشر کرد که شامل مجموعه‌ای از اشعار بود. بسیاری از آنها بازنمایی طبیعت بودند و از آن زمان بسیار مشهور و پرخواننده شدند و همچنین بر بسیاری از شاعران معاصر تأثیر گذاشته‌اند.
مجموعه‌های اولیه او الهام‌گرفته‌شده از جنبش تصویرگرایی است که اِزرا پاوند، شاعر امریکایی ایرلندی‌الاصل آن را به‌راه انداخت و بعداً در قرن بیستم به اوج خود رسید. صراحت در تصویرسازی و زبان روشن و تند در شعرسرایی ویژگی بارز این جنبش بود. با وجود اینکه پاوند تلاش می‌کرد لارنس را به بخشی از نویسندگان پیرو خود تبدیل کند، لارنس به دنبال مسیری مستقل‌تر بود.
لارنس شعرهایی می‌نوشت که مضامین عمیق و گریزناپذیری داشت و همچنین به نیروهایی که الهام‌بخش آن بودند بسیار صادق بود. مشهورترین آثار او به زندگی فیزیکی و درونی موجودات زنده مانند حیوانات و گیاهان می پردازد. برخی از آنها لحن تلخ و طنزی دارند که خشم او را از تظاهر و آیین‌های پاک‌دینان مسیحی در جامعه نوعی آنگلوساکسون نشان می‌دهد. او همچنین نویسنده‌ای سرکش با دیدگاه‌های رادیکال بود؛ رابطه جنسی را ابتدایی‌ترین سطح ناخودآگاه می‌دانست و طبیعت را درمان‌کننده پلیدی‌های جامعه پیشرفته صنعتی می‌دانست.
کار او بسیار خلاقانه بود، اگرچه از نظر کیفی کمی نامنظم و بسیار بحث برانگیز بود. لارنس پیوسته درگیر پرونده‌های سانسور بود، که تا حد زیادی برملا شدند، به ویژه درباره یکی از رمان‌هایش، عاشق خانم چاترلی، که در سال 1928 منتشر شد.
به غیر از مشکلات همیشگی او با سانسورچی‌ها، لارنس حتی در زمان جنگ جهانی اول به دلیل طرفداری‌های ظاهری همسرش فریدا از آلمان بدرفتاری دید. در نتیجه، انگلستان را ترک کرد و در آلمان، ایتالیا، استرالیا، سیلان، تاهیتی، نیوزلند، مکزیک، ریویرای فرانسه و ایالات متحده، بی‌ثمر در جستجوی وطن جدید سفر کرد. در نیومکزیکو مجذوب گروهی از زنان شد، که خودشان را شاگردان او می‌دانستند و برای جلب توجه او به رقابت پرداختند، همین موضوع به یک افسانه ادبی بزرگ تبدیل شد.
لارنس تمام عمرش از سل رنج می برد و سرانجام در سن 44 سالگی در فرانسه تسلیم این بیماری شد.